dongeng sunda

Cai Laut Asin

Keur jaman baheula aya dua jalma adi lancek. Nu cikal ngaranna Aji, ari nu bungsu Oji.
Ki Aji ka asup jelema benghar, lega sawah lega kebon. Tapi koret, tara barang bere jeung tutulung. Tapi Ki Oji mah bari jeung miskin oge ari boga rejeki teh sok mere kanu butuh.
Hiji poe Ki Oji nginjem beas ka Ki Aji can geh dibere kalah geus dicarekan. Untung pamajikan Ki Aji karunyaeun. Susulumputan ti salakina mere beas ka Ki Oji sacangkir jeung lauk asin. Bari nalangsa Ki Oji balik ditengah jalan patimu jeung aki-aki awakna begang lempangna teu puguh atu karunyaeun diajakan ka imahna. Nepi imah beas dibubur saenggeus asak didalahar bareng.
Isuk-isuk keneh aki-aki teh geus pamitan. Memeh indit aki-akit eh mere jiman ka Ki Oji mangrupa lilisungan jeung haluna tina perak. “Naon wae anu dipikahyang ku ujang, sebutkeun wae bari nyebut Tutu! Tutu! Tutu!’tilu kali,” ca kaki-aki teh, engke tangtu haluna nutu sorangan, sarta anu dipikahayang kaluar tina jero lisung. Ngereunkeunana lisung kudu dibere taneuh saetik.
Pondok carita Ki Oji geus benghar, tapi tetep resep ngabantu jeung tutulung kanu susah.
Barang Ki Aji ngadenge adina beunghar manehna seuri , bari boga niat jahat hayang miboga jimat eta. Hiji peuting Ki Aji datang Ka Oji, ku Ki Oji dicaritekeun kabeh ka Ki Aji carana make lisung. Terus dibawa minggat ku lanceukna ka alas pentas.
Mangsa dina kapal geus eweuh uyah Ki Aji menta kalisung uyah kaluar uyah teh teu ereun-ereun, Ki Aji poho teu mawa taneuh. Nepi ka kapalna kelebuh teleum. Ti harita cai laut jadi asin.